فیلتر ساب ووفر

فیلتر ساب ووفر

ماژول های فیلتر ساب ووفر (سام آوا)

ساب ووفر (یا ساب) بلندگوی طراحی شده برای بازتولید فرکانس‌های صوتی پایین گذر، معروف به باس و زیر باس، که فرکانس کمتری نسبت به فرکانس‌هایی دارند که می‌توانند (به طور مطلوب) توسط ووفر تولید شوند.
محدوده فرکانس معمولی که توسط ساب ووفر پوشش داده می شود برای محصولات مصرفی حدود 20 تا 200 هرتز، برای صدای زنده حرفه ای زیر 100 هرتز و در سیستم های دارای گواهی THX کمتر از 80 هرتز است.
بنابراین، یک یا چند ساب ووفر برای بازتولید صدای با کیفیت بالا مهم هستند، زیرا آنها مسئول کمترین دو تا سه اکتاو از ده اکتاو قابل شنیدن هستند.
این محدوده فرکانس بسیار پایین (VLF) صداهای اصلی طبیعی درام باس، باس الکتریک، کنترباس، پیانو بزرگ، کنتراباسون، توبا، علاوه بر رعد و برق، شلیک گلوله، انفجار و غیره را بازتولید می کند.

ساب ووفرها هرگز به تنهایی مورد استفاده قرار نمی گیرند، زیرا در نظر گرفته شده اند تا صداهای VLF بلندگوهای “اصلی” را که باندهای فرکانس بالاتر را پوشش می دهند، جایگزین کنند. سیگنال های VLF و فرکانس بالاتر به طور جداگانه به ساب ووفر (ها) و شبکه اصلی توسط یک شبکه “متقاطع” ارسال می شوند که معمولاً از الکترونیک فعال از جمله پردازش سیگنال دیجیتال (DSP) استفاده می کنند. علاوه بر این، ساب ووفرها به سیگنال‌های خود با فرکانس پایین (LFE) تغذیه می‌شوند که در 10 دسی‌بل بالاتر از سطح پیک استاندارد بازتولید می‌شوند.

ساب ووفرها نسبت به بلندگوهای اصلی در فضای آکوستیک معمولی می توانند موقعیت مطلوب تری داشته باشند، زیرا فرکانس های بسیار پایینی که آنها تولید می کنند تقریباً همه جهته هستند و جهت آنها تا حد زیادی غیر قابل تشخیص است. با این حال، بسیاری از محتوای ضبط‌شده دیجیتالی حاوی نشانه‌های دوگوشی واقعی هستند که شنوایی انسان ممکن است قادر به تشخیص آن در محدوده VLF باشد، که توسط یک متقاطع استریو و دو یا چند ساب ووفر بازتولید می‌شود.
ساب ووفرها برای همه علاقه مندان به صدا قابل قبول نیستند، احتمالاً به دلیل ایجاد اعوجاج توسط درایور ساب ووفر پس از کراس اور و در فرکانس های بالای کراس اور.

در حالی که اصطلاح “ساب ووفر” از نظر فنی فقط به درایور بلندگو اشاره دارد، در اصطلاح رایج، این اصطلاح اغلب به یک درایور ساب ووفر که در محفظه بلندگو (کابینت) نصب شده است، اغلب با یک تقویت کننده داخلی اشاره دارد.

ساب ووفرها از یک یا چند ووفر ساخته شده اند که در یک محفظه بلندگو نصب شده اند – اغلب از چوب ساخته شده اند – که قادر به مقاومت در برابر فشار هوا در عین مقاومت در برابر تغییر شکل هستند. محفظه‌های ساب ووفر در طرح‌های مختلفی از جمله رفلکس باس (با دریچه)، استفاده از یک ساب ووفر و یک یا چند بلندگوی رادیاتور غیرفعال در محفظه، سیستم تعلیق صوتی (محفظه مهر و موم شده)، حفاظ بی‌نهایت، بوق باردار، بوق ضربه‌خورده وجود دارد. ، خط انتقال، طرح های باند یا ایزوباریک. هر طرح با توجه به کارایی، محدوده فرکانس پایین، بلندی صدا، اندازه کابینت و هزینه، مبادلات منحصر به فردی دارد. ساب ووفرهای غیرفعال دارای یک درایور ساب ووفر و محفظه هستند، اما آنها توسط یک تقویت کننده خارجی تغذیه می شوند. ساب ووفرهای فعال شامل یک تقویت کننده داخلی هستند.

اولین ساب ووفرها

اولین ساب ووفرهای صوتی خانگی در دهه 1960 برای افزودن پاسخ باس به سیستم های استریوی خانگی ساخته شدند.
ساب‌ووفرها در دهه 1970 با معرفی Sensurround در فیلم‌هایی مانند زلزله، که صداهای با فرکانس پایین بلندی را از طریق ساب‌ووفرهای بزرگ تولید می‌کرد، بیشتر مورد توجه مردم قرار گرفتند. با ظهور کاست فشرده و دیسک فشرده در دهه 1980، بازتولید بیس عمیق و بلند دیگر با توانایی قلم ضبط گرامافون برای ردیابی شیار محدود نمی شد و تولیدکنندگان می توانستند محتوای کم فرکانس بیشتری را به ضبط ها اضافه کنند. .
همچنین، در طول دهه 1990، دی‌وی‌دی‌ها به طور فزاینده‌ای با فرآیندهای «صدای فراگیر» ضبط می‌شدند که شامل یک کانال جلوه‌های فرکانس پایین (LFE) بود که می‌توانست با استفاده از ساب ووفر در سیستم‌های سینمای خانگی (که سینمای خانگی نیز نامیده می‌شود) شنیده شود. در طول دهه 1990، ساب ووفرها همچنین در سیستم‌های استریوی خانگی، نصب‌های سفارشی صوتی ماشین و سیستم‌های PA محبوبیت فزاینده‌ای پیدا کردند.
در دهه 2000، ساب ووفرها در سیستم های تقویت صدا در کلوپ های شبانه و سالن های کنسرت تقریباً جهانی شدند.

بر خلاف بلندگوهای اصلی یک سیستم، ساب ووفرها می توانند به صورت بهینه تری در فضای آکوستیک اتاق شنود قرار گیرند.

تاریخچه

پیش سازهای دهه 1920 تا 1950
از حدود 1900 تا 1950، “کمترین فرکانس در استفاده عملی” در ضبط، پخش و پخش موسیقی 100 هرتز بود. هنگامی که صدا برای تصاویر متحرک ساخته شد، سیستم صوتی اصلی RCA یک بلندگوی 8 اینچی (20 سانتی متری) بود که در شیپور مستقیم نصب شده بود، رویکردی که توسط تصمیم گیرندگان هالیوود که مهندسان وسترن الکتریک را برای توسعه سیستم بلندگوی بهتر استخدام کردند، رضایت بخش تلقی نکردند. .
آزمایش‌های اولیه وسترن الکتریک مجموعه‌ای از درایورهای 18 اینچی را برای قسمت پایین در یک بافل بزرگ با پشت باز (افزایش دامنه تا 50 هرتز) و یک واحد فرکانس بالا اضافه کردند، اما MGM از صدای سیستم سه طرفه، زیرا آنها نگرانی هایی در مورد تاخیر بین درایور های مختلف داشتند.

در سال 1933، رئیس بخش صدای MGM، داگلاس شیرر، با جان هیلیارد و جیمز بی لنسینگ (که بعداً Altec Lansing را در سال 1941 و JBL را در سال 1946 تأسیس کرد) کار کرد تا یک سیستم بلندگوی جدید را توسعه دهند که از یک محفظه دو طرفه استفاده می کرد. یک بوق باس W شکل که می تواند تا 40 هرتز پایین بیاید.
Shearing-Lansing 500-A در نهایت در “اتاق های نمایش، دوبله تئاتر و تقویت صدای اولیه” مورد استفاده قرار گرفت.
در اواخر دهه 1930، لنسینگ یک بلندگوی دو طرفه کوچکتر با ووفر 15 اینچی (38 سانتی‌متری) در یک محفظه تهویه‌دار ایجاد کرد که آن را سیستم نمادین نامید. از آن به عنوان یک مانیتور استودیویی و در تنظیمات Hi-Fi خانگی پیشرفته استفاده می شد.